De
meeste mensen leven een normaal leven. Althans zo zien en ervaren zij/wij dat.
Maar wat betekent 'normaal' eigenlijk?
Het
gaat dan over gedrag, leefstijl, levensomstandigheden. Die sluiten bij een normaal
leven aan op bepaalde breder gehanteerde en geaccepteerde normen en waarden. Er
zit echter ook een (impliciet) waardeoordeel in. Vooral ten opzichte van gedrag
dat als 'niet normaal' wordt beschouwd en beoordeeld. Een enkele keer uit de
band springen als het Nederlands elftal heeft gewonnen op de EK of gek doen op
een Koninginnedag valt daarbij overigens nog binnen de tolerantiegrenzen.
Als
je met je gedrag structureel en in meer extreme vorm afwijkt van de norm loop
je het risico om voor gek te worden verklaard. En als je daarbij echt doorslaat
wordt je zelfs opgesloten in een inrichting. Tegenwoordig gebeurt dat gelukkig
met name als je daar zelf (vrijwillig) voor kiest en/of als je gedrag een
gevaar vormt voor je eigen leven. De aanleiding kan ook zijn dat je ‘de goede
orde’ of veiligheid van anderen in de samenleving dreigt aan te tasten. Zo
nodig wordt je dan op verzoek van de staat of van 'zorgzame' familie via een
rechter afgedwongen opgenomen in die nieuwe veilige (…) omgeving.
Maar
wat nou als vrijwel de hele samenleving een levens- en gedragsstijl heeft
ontwikkeld, die absoluut niet duurzaam is en zowel het eigen levensperspectief
als dat van toekomstige generaties dreigt aan te tasten?…
Wat
is dan nog normaal en wie hoort er dan thuis in een inrichting?… Het grootste
deel van de samenleving?!
Om een bewustzijnsslag te maken ga ik graag uit van een denkbeeld waarbij de samenleving en haar 'normale'
cultuur een gesloten inrichting (systeem) vormt. De meeste patiënten hebben zich daar voor lange tijd of zelfs uiteindelijk levenslang vrijwillig – althans dat veronderstellen ze – laten opsluiten.
Binnen
die niet duurzame inrichting van de samenleving zijn steeds meer ingezetenen
bezig om bewust bepaalde ontsnappingsroutes te creëren. Steeds grotere groepen
mensen, zoals de sociale culturele creatievelingen en de spirituele community
(door mij de 'spiri scene' gedoopt), vinden daarbij hun heil door uit 'het
systeem' te stappen en een nieuwe eigen sfeer te creëren. Net zoals de doorsnee
kunstenaar dat heeft gedaan via zijn/haar carrière keuze of al in een eerdere
levensfase die kant op is gegaan.
Zou
het hen (ons?) lukken om vanuit die vrijheid een nieuwe samenleving te creëren,
die zo zichtbaar en aantrekkelijk wordt dat resterende ingezetenen van de
inrichting massaal er naartoe uitbreken? Daarbij een beperkt groepje
achterlatend van mensen die zo gewend zijn - of moet ik zeggen verslaafd (...)
- dat zij vrijwillig binnen de oorspronkelijke contouren van die inrichting
blijven. Eigenlijk ook omdat ze bang zijn voor die nieuwe vrije samenleving.
Vooralsnog zullen die achterblijvers vanuit de nieuwe wereld worden gedoogd op
voorwaarde dat ze met hun voorheen normale gedrag schadelijke effecten tot voor
de nieuwe meerderheid acceptabele normen (...) weten terug te brengen.
Ben
jij al vrij? Zo niet, wanneer ga jij mee lekker ontsnappen uit die inrichting?
Of ben je te gehecht aan je huidige weinig duurzame ‘vrijheid’? Of durf je die
grote stap (nog) niet te zetten en ga je misschien mee als eindelijk de grote
meute uitbreekt?
In
dat laatste geval nodig ik je van harte uit om alvast een kleine stap te zetten en aan die vrijheid
en duurzamere samenleving te proeven. Zie het als een ‘proefverlof uit de inrichting’.
Als we met velen zo'n kleine maar toch substantiële stap zetten om te ontsnappen
aan die huidige normale samenleving, keren we gewoon op een gegeven moment
massaal niet terug van dat proefverlof. Uiteindelijk gaan die muren dan voor de
achterblijvers ook wel omver. Misschien met minder geraas en iets minder
opvallend. Maar om zullen ze gaan!!
Vroeg
of (te) laat...
Note: iedere
overeenkomst of parallel van bovenstaande met de film ‘The Matrix’ of met het
liedje ‘Over de muur’ berust op zuiver toeval.
